Ayışığı ve Minik Yıldız
Bir varmış bir yokmuş, çok uzaklarda, yemyeşil bir ormanın tam ortasında, büyük bir gölün kenarında küçük bir köy varmış. Bu köyde, her akşam gökyüzüne bakıldığında parlayan bir ay varmış. Ama bu ay, sıradan bir ay değilmiş. O, gökyüzünde parlayan minik bir yıldızı arayan Ayışığı’ymış.
Ayışığı, her gece, gökyüzüne yükselir, bulutların arasında yol alır, ama bir türlü minik yıldızını bulamazmış. Yıldız, bir zamanlar ona parıltılarıyla en güzel geceleri hediye edermiş ama bir gün kaybolmuş. Ayışığı, bir süre önce kaybolan o minik yıldızı bulabilmek için sabırsızlanıyormuş.
Bir gece, Ayışığı yolda ilerlerken, derin bir ormanın üstünden geçerken bir ses duymuş. “Kim o?” diye sormuş Ayışığı. Birdenbire karşısına, rengârenk kanatlarıyla bir kelebek çıkmış.
Kelebek, “Ben Gökkuşağı, seninle birlikte minik yıldızını arayabilirim” demiş. Ayışığı çok sevinmiş. Gökkuşağı’na teşekkür ederek hemen onun peşinden gitmişler.
Ormanın derinliklerine doğru ilerlerken, her ağaç birbirinden farklı şekillerde parlıyormuş. Birkaç saat sonra, en yüksek ağacın tepesinde, minik bir ışık parlamış. Bu, Ayışığı’nın çok aradığı minik yıldızmış…
Yıldız, ormandaki her ağacın arasına saklanmış ve yalnızca Ayışığı’nın dostlarıyla birlikte keşfedilmek üzere geri dönmüş. Ayışığı, yıldızını bulduğu için çok mutlu olmuş. Minik yıldız ise “Beni çok özledin, değil mi?” demiş. Ayışığı gülümseyerek “Evet, ama artık seninle her gece gökyüzünde parlamak için buradayım” demiş.
O günden sonra Ayışığı ve minik yıldızı, her akşam birlikte gökyüzünde ışıldamışlar. Herkes onlara bakarak geceyi daha güzel, daha parlak bir hale getirmiş.
Ve Ayışığı, minik yıldızı bulduğunda öğrendiği bir şey vardı: Bazen kaybolan şeyler, en doğru zaman geldiğinde geri döner. Yeter ki sabırla bekleyelim ve inanarak devam edelim.
